Waar of niet waar?

Ik keek op mn horloge. Half negen. Dat betekende dat ik toch een beetje haast moest gaan maken. Ik poetste mijn tanden, de badkamer rook een beetje weeig - zoals altijd na het douchen maar dat verdween. Nu moest ik maken dat ik weg kwam om nog op tijd te zijn. De deuren hier waren een ramp als het er op aan kwam. Ik had èèn sleutelbos en twee deuren en de mensen hadden me verzekerd dat ik allebij moest afsluiten. De eerste deur was een normale – voor europese begrippen. De tweede is een soort tralieachtig geval dat alleen maar dient ter afsluiting maar verder alles doorlaat, hitte en katten, zoals ik laatst proefondervindelijk ervaarde. Omdat ik nog niet de finesses heb die ik in mijn normale habitat heb, sloot ik ijzeren kooi deur af en vergat degene die er toe deed. Dit vergat ik vaker en ik vergaf mezelf even zo vaak, maar nu irriteerde ik mezelf. Ik overwoog het slot – een hangijzer – weer open te maken om de relevante deur te sluiten maar besloot het zo te laten, omdat de tijd het me niet toe liet om vergissingen te maken. Ik had haast.
De weg naar de bushalte voor de 179 was inmiddels gelukkig gesneden koek. Ik liep snel en trachtte zo weinig mogelijk tijd te verliezen met de verkeerde openingtjes door te gaan, in de portieken hier onder de gebouwen, om in het ergste geval tegen een blinde muur aan te lopen. Ik probeerde me te herinneren hoe ik vorige keren gelopen was, en vergeleek dit met de normale weg, over de voetpaden, langs de doorgaande wegen. De tijdwinst lag hem er vooral in dat je niet hoefde te wachten op de stoplichten op de doorgaande wegen om op groen te springen. Inderdaad, dit leek sneller. Uitgekomen op pioneer road north moest ik toch echt wachten op het stoplicht; hier wilde je niet door rood lopen. Sterker nog, je wilde hier geeneens al te dicht bij de weg staan vanwege al het vrachtverkeer wat hier langsdenderde. Op dit moment viel het met het verkeer overigens wel mee. Ik overwoog om door rood te lopen en keek om me heen. Aan de andere kant stond een klein kindje netjes te wachten met zijn moeder. Het kindje was gekleed in rood gele schoolkleding en had een rugzak op zijn rug.
Ik wachtte in al mijn ongeduld.
Omdat de verkeerslichten aan de andere kant van het kruispunt staan, zoals de voorrangsborden in nederland, wachtte ik tot deze op rood sprongen en begon toen over te steken. Dit was wat de meeste mensen doen – het is niet zo moeilijk om deze gewoonte over te nemen – en tegenover mij begonnen het kindje en zijn moeder ook te lopen. Misschien had ik netjes moeten wachten tot het licht op groen sprong. Misschien zij ook. Misschien ook had de chauffeur moeten afremmen toen het licht op oranje overging. Misschien deed hij deed dat ook. Feit was dat een kleine vrachtauto, een typische Singaporeese, niet al te groot niet al te klein, met een oplegger waarop wat werkvolk zat, afgeschermd door planken reling met chineze tekens erop, feit was, dat de wagen van het kindje niks had overgelaten als het hem vol had geraakt. Ik zag hem al verdwijnen onder de wielen, even niks, en het levenloze meedenderen van het lichaam dat vanachter de wagen tevoorschijn kwam. Ik zag een van zijn benen, ik had niet kunnen zien of het de rechter of linker was, zich al losmaken van het lichaam en tegen een steunpilaar van de bushalte stuiteren...

Ja mensen. Jullie zullen wel geschokt zijn. Of niet. Want het verhaal is, mocht het kindje werkelijk zijn overgestoken, verre van waargebeurd. Hoewel, afgezien van het ongeluk beschrijft het redelijk mijn dagelijkse gang naar de bus, die me vervolgens naar de universiteit brengt. De ene dag met wat meer stress dan de andere. Maar, zoals het verhaal duidelijk maakt, is de stress in dit geval stress om niks.
‘Waarom dan zo? Dit is smakeloos.’
En dat is het. Maar zoals Lieke en ik allebij concludeerden gaat het erom dat onze pagina gelezen wordt. We hebben daarom besloten dat ik de verhalen die ik schrijf een sexy tintje zou meegeven, de lezers een wat sappiger verhaal voor te schotelen, om meer lezers te trekken, misschien zelfs een reactie uit te lokken van droogstaande mannen. Jullie weten, via de site... (bij deze wil ik de familie-De-Hoog-kant bedanken voor al hun reacties, ik kan niet iedereen persoonlijk wat terugsturen maar dat betekend niet dat mijn dank er minder op is).
Helaas maak ik hier weinig sexies mee. Ja er lopen natuurlijk vrouwen rond, maar die zijn van het gele ras en dat trekt me niet zo. En ja, ik ben ook net getrouwd. Een sexy verhaal zit er niet in in deze situatie, dus vandaar maar een would be verhaal met een luguber randje.

Toedels

PS de kans is groot dat Lieke het vanaf dit moment overneemt. Nog een week en dan is ze er!