Van Hue naar Hoi An

Hallo daar!

Tegen de avond werden we naar t station van Hanoi gebracht voor de trein naar Hue. De persoon die ons kwam ophalen reed achter onze taxi aan om later te betalen, ons de tickets te geven en op de trein te zetten. Erg fijn dat we dit niet zelf hoefden te regelen. Bij het aangezicht van het station hadden we als we alleen geweest waren toch wel drie keer nagedacht om naar binnen te stappen. Hetzelfde gold voor de treincoupe. Dit was nog een trein uit de Franse tijd (dat is voor 1945). De WC was het dieptepunt van de hel die de trein heette dus daarna viel alles weer mee. Zo zaten wij niet bij de schreeuwende Australiers in de coupe , maar met een dove Japanse vrouw en haar Indonesische man, een combi die ik nog niet eerder in mijn leven ben tegengekomen.

Toch heeft Hans-Peter de nacht goed doorgebracht, Lieke helaas wat minder. Na een rit van 10 uur (600 km) kwamen we aan in Hue, wat rustig aan deed vergeleken met Hanoi. We werden netjes in een netjes hotel gedumpt en hebben wat uitgerust. Diezelfde middag gingen we met onze gids naar hetgeen waar Hue als oude hoofdstad van Vietnam zo bekend om is: the forbidden city, inderdaad een soort Beijing, op kleinere schaal, waar van ongeveer 1800 – 1945 de koning zat, met instemming van de Fransen. Op verzoek van de gids mocht ik foto’s maken en Lieke met de gids praten. Het geheel was een soort paleis t Loo maar dan op zijn Chinees, met overal stenen draakjes, veel rood en goud, en gebogen daken. En erg mooie vijvers rondom de gebouwen, die vol zaten met lotussen (of moet dat loti zijn?). Typerend was ook dat de helft van het complex nog in puin lag omdat de amerikanen en de vietcong er verstoppertje hadden gespeeld, en de andere helft netjes was gerestaureerd.

Daarna een markt bezocht, een Aziatische markt met alles van schoenen tot opengewerkte kippen, alles in smalle ongeplaveide steegjes en natuurlijk zonder de hygienevoorschriften in acht te nemen. Het voordeel van een karbonade die je om vier uur s-middags koopt hier is dat je hem nauwelijks hoeft te bakken.
De volgende dag hebben we de scooters die hier toch eigenlijk ook wel in grote getalen aanwezig waren achter ons gelaten en zijn de rivier op geweest met een soort van dragonboat. Het was nog vroeg en koel en je had mooi uitzicht op de bergen en de dikke wolken eromheen. De vrouw van het gezin van de familie van wie de boot was, wist ons nog net twee tekeningetjes te verkopen voor de gids haar wegtrapte. We bezochten een pagoda waar nog een actieve monnikengemeenschap leefde (ze waren lekker met zijn allen aan t douchen, de monnikjes, toen we langs kwamen) en zijn daarna doorgereden naar het graf van een van de koningen van Hue. Dat zou Phu Du geweest kunnen zijn maar ook Minh Mang. Weer dezelfde soort gebouwen als in de forbidden city en veel loti, maar nu midden in de natuur.

’s-Middags doorgereden naar Da Nang. Dat kennen jullie nog wel van Tour of Duty. Hier was de grootste legerbasis van de Amerikanen, vlakbij de demilitarized zone, het scheidingsgebied tussen noord en zuid vietnam, met in het noorden de communisten en in het zuiden een of ander lullig regime dat ondersteund werd door de Amerikanen. Er is niks meer van te zien, tenzij je een tour neemt naar die Demilitarized zone, maar dat viel buiten ons programma, en ook dat is alleen maar een niemandsland. Wij reden door naar het Cham museum. De Cham was een volk dat hier en verder naar het zuiden leefde en tempels bouwden die leken op Angkor in Campuchea. Ze zijn uiteindelijk verdreven / opgeslokt door de Viet die uit het noorden kwamen, dus als onze gids het over de overheersing van zijn volk heeft, heeft hij het eigenlijk over een volk dat uit de buurt van Hanoi kwam en eerst zelf een ander volk heeft gedecimeerd. Zo gaan die dingen.

Na het weinig tot zeer niet boeiende museum werden we doorgereden naar Hoi An, en gedropt in een netjes hotel in Hoi An. Een flink stuk buiten het oude centrum, dus we waren blij dat er een shuttlebusje reed. Hoi An is een oude havenplaats en een thuis voor veel culturen, zoals Chinezen en Japanners, maar ook de Europeanen waren er hiel al vroeg bij om te handelen. Het oude centrum was deze keer eens motocycle-luw gemaakt, een unicum, en het was een erg fijne plek om rond te lopen, en erg goed bewaard gebleven, geen keukentjes midden op straat of een advertentiezuil van 10 m2 op een dak. Schrijnend is wel een beetje dat tegen Oktober het water anderhalve meter hoog staat in de straten, niet echt bevorderend voor de staat van je 300 jaar oude chineese koopmanshuis dat helemaal van hout is gemaakt.

Hoi-An tenslotte was zo’n rustig stadje dat we het zelfs aandurfden om de volgende dag een fiets te huren en naar het strand te fietsen. Dat kon er voor 1 dollar wel af, en toch meer dan een jaar geleden dat ik op een fiets had gezeten. Die avond ook maar weer een souvenier gekocht in onze niet aflatende pogingen om de lokale bevolking toch vooral geldelijk te ondersteunen. Dit keer een klein lampionnetje dat Lieke niet kon weerstaan.

Voor onze laatste dagen in Vietnam stond Ho Chi Minh City op het programma. Of eigenlijk Saigon, want van Ho Chi Minh had nog niemand in Zuid-Vietnam gehoord toen ze in 1973 kwamen binnenwalsen.

Groeten vanuit hier!