Visite, visite! Wat zullen we genieten!

Hallo,

Het is een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb, maar nu is het weer zover. Een special over Claries bezoek aan hotel de Hoog Prins, aan Jurong west Ave 5 waar momenteel een maleisische bruiloft aan de gang is beneden, en waar ondanks dat ze geen druppel alcohol mogen drinken, ze allemaal meelallen op de uitermate slechte muziek die al de hele dag veel te hard staat. Een maand geleden is t alweer dat ze kwamen. Wat gaat de tijd snel zo en wat schrijf ik langzaam.

Maar goed, de dag voor hun eigen trouwdag kwamen ze aan, Clara en Arie. Wij waren wat later, een uur precies, en ze zaten dus al een beetje verveeld om zich heen te kijken toen ze ons in t oog kregen. Het was een hartelijk weerzien en ook een beetje vreemd. Overbekende mensen in het echt te zien bewegen en praten nadat je ze al 7 maanden niet gezien hebt. Ze zaten vol met verhalen over Bangkok en Chiangmai en een beetje KL en Melaka. Eigenlijk was het geen hol aan om ze Singapore te laten zien, want dat typische Aziatische wat hier gecombineerd wordt met een Westers oppervlak kenden ze al. Het was heet, eten was er overal, bij voorkeur geserveerd in omstandigheden die de door turken gerunde snackbar in kanaleneiland Michelin-ster waardig maakt. Terwijl het eten weer niet onder doet voor dezelfde Michelin-ster, als je de goede stand uitzoekt. Dat wat betreft de Aziatische kant. De westerse kant is dat openbaar vervoer voor een kind te begrijpen is, en je op tijd brengt waar je wilt. Dat iedereen verstaanbaar is, en je op elke hoek een Iphone kan kopen.

Waarschijnlijk was de overgang voor A&C niet al te groot, want de wijk waar we in beland waren leek meer op wat je in Maleisie tegenkomt dan in Singapore. Geen hoogbouw, maar shophouses, koloniale huizen, met beneden een winkelruimte voor verf of afgedankte autoonderdelen in dit geval, en erboven levensruimte. De foodcourt waar we wat gingen drinken was gelukkig van normale makelij. We hadden net nog genoeg geld voor een biertje en wat fris, geserveerd met copious amounts of ijsblokjes die Clara wist te dumpen bij een medewerkster van een van de standjes, en die er erg blij mee was. Het kostte even tijd daarna om de metro te vinden, en ik kan me niet herinneren welke halte het nou was, ik gok farrer park of die ervoor, en snel bevonden we ons in het ons bekende Singapore. Overladen met hoogbouw maar niks geen zwarte gevels, of gribus dat schouder aan schouder met de hoogbouw staat. Thuis aten we indisch dat we hadden meegenomen vanaf Boon lay.
De volgende dag heb ik ze meegenomen naar Marina bay, boat quay (spreek uit key). Lieke moest werken tot 1 uur en ging daarna lunchen met een collega. Uitgestapt bij raffles place, ben ik maar s de andere kant opgelopen, wat t toch wel weer moeilijk maakte om C&A de goede kant op te leiden. Vooral omdat er een autoweg van tweemaal vier lanen breed de weg versperde, en op het moment dat er maar een mogelijkheid over was, die weg zelf weer versperd was. Gelukkig weten we ondertussen dat er overal een underpass moet zijn, hoe erg die ook niet aangegeven staat, zodat we netjes aan de overkant uitkwamen. Een mooit uitzicht hebben we hier op de integrated resorts en we genieten van het uitzicht. Ongelooflijk wat die Indiers niet kunnen bouwen. De versperde weg ontliepen we, even later, door het nieuwe fullerton hotel te doorkruisen. De oude versie is het duurste hotel van Singapore en zo dan niet wel het bekendste. Het nieuwe doet er weinig voor onder. Het duurde even voor we weer op bekend terrein uitkwamen , maar op een gegeven moment loop ik er toch echt overheen, over bekend terrein. Arie heeft honger dus we lopen langs de Durians naar de Thai Express. Lieke meld zich even later ook aan, we wachten op haar bij cavenagh bridge, de oudste metalen brug van Singapore daterend uit het jaar AD 1870, en we lopen langs boat quay naar Clark quay om een biertje te gaan doen.

De volgende dag taaien we af naar Sungei Buloh. De wetlands, de mangroves whatever. Er is niks beter in een miljoenenstad dan midden in de natuur te belanden. We nemen bus 925 in plaats van de speciaal voor toeristen ingestelde bus, met dat verschil dat we opgescheept zitten met Indiers, die uitstappen bij het industriegebied dat tegelijk hun woon- en werkplaats is, en jakkeren door naar het park. Voor een verslag van het park, zie de vorige verslagen. De mangroves liggen begraven in het water, het is hoogtij, maar nog steeds barst t van de beessies, als je goed kijkt. Vergeleken met de vorige keren dat we er waren, huppelen er net wat meer vogeltjes rond op de drooggevallen moerasbodems. En uiteindelijk, het water is verder gezakt na zo’n twee uur, de duizenden wortels komen droog te liggen, ligt daar een krokodil. Alsof-ie er al uren ligt terwijl t water om m heen verder zakt en zonder dat-ie het weet midden in t zicht ligt.

De dag daarop, hebben Clara en Arie besloten dat we (als zijnde Lieke en HP) voor ons zelf wat moeten doen. Het zijn tenslotte ook onze vrije dagen en het feit dat Clara en Arie er zijn betekent niet dat we er ook niet op onszelf van moeten genieten. Dat doen we namelijk niet als zij in de buurt zijn. We verpozen onze dag dus maar op Plaza Singapura of weet ik veel welke mall, en Clara en Arie vermaken zich in t koloniale district. S avonds, het hoogtepunt van de dag, hebben we tussen de spaarzame Chinees en de rest van de toeristen in Chinatown het avondeten genuttigd. Het was zo lekker dat ik niet meer wat ik besteld heb. Gelukkig had ik de smaak van de Thaise fruitsalade van die ochtend nog in mijn mond. Voor de mensen die toch benieuwd zijn kunnen altijd de bijpassende foto’s van Arie op wikepedia bekijken. Vooral het voor de wijk typische flatgebouw is een kijkje waard.

Zaterdag was de dag om te aanschouwen wat Singapore nou precies tot het zelfde niveau heeft verheven voor de Aziaten als Atlantis dat heeft gedaan voor de Europeanen; Orchard Road. Indrukwekkend voor de argeloze bezoeker, een martelaarsplaats voor anarchisten. Arie en Clara hebben het gezien, keken erdoorheen en zagen de marmeren torens van Ngee Ann City. Daarna afgetaaid naar eenzelfde hoogtepunt, Sentosa eiland. Het is de eerste of de tweede plek (het stuivertjewisselt met Orchard) die de Singaporezen je met klem aanraden om te bezoeken. Gelukkig zijn we niet verder gekomen dan de helft van de net geopende boardwalk, want het uitzicht op het eiland zelf en het water eromheen is verreweg het mooist. We besluiten de middag met een bezoek aan de Queen en Mangosteen en Druiper: the quintessential British gourmet pub with a whimsical flourish. De in Engeland woonachtige lezers mogen invullen wat er nou precies traditioneel Engels is aan een kaasplankje. Wij kijken er niet meer van op, sinds we weten dat ernaast Brotzeit zit. Precies, hoogstaande Duitse keuken.

Zondag was de laatste dag van het koninklijk bezoek. The Singapore Botanic Gardens waren onze playground. Persoonlijk is het enige wat ik op prijs stel van Singapore dat je je in no-time midden in de natuur kan bevinden, en die is niet mis zo’n 1 graden boven de evenaar. Waar in Nederland een bos bomen betekent, betekent het hier oerwoud waar je onmogelijk doorheen banjert. In de botanic is het allemaal netjes ingeperkt. Vergeleken met de vorige keren stond er bijzonder veel in bloei. Helaas waren de Amsterdamse zwanen die het meertje bevolken niet van de partij maar dat mocht de pret niet drukken. Arie en Clara wisten het goed te waarderen ook al wilden ze in de orchideentuin niet op de kiek waar alle andere Aziaten het wel deden. Uiteindelijk kregen ze toch echt de smaak te pakken en begonnen ze kiekjes te maken van al wat er niet op en onder de aarde rondkruipt. Zo onder de indruk waren ze van de bomen die tot in de hemel reikten dat ze hun kroost uit het oog verloren. Het duurde even voor we ze weer gevonden hadden.
En dan om zeven uur s-‘ochtends, maandag, vertrekken ze naar Bali, de eindbestemming. Nog een snelle knuffel en weg zijn ze weer. Eigenlijk ging het geeneens om de sightseeing, dat kan iedere toerist. Het ging meer om de momenten erna of ervoor, s-ochtends bij de koffie of s-avonds, als de gesprekken zich wenden zoals ze dat nooit doen over skype.


Toedels